Allereerst dit: God heeft ons de opdracht gegeven om goed voor de dieren
te zorgen. (Genesis 1:26)
Het gaat erom dat een hond een hond is, en een poes is een poes, met hun
eigen poesen en hondengedrag. Het is belangrijk dat we onze kinderen leren
dat een dier een dier is, en niet een mens. Er zijn mensen die hun dier als
een mens behandelen, ze krijgen van allerlei lekkers hapjes, ze krijgen
kleren aan, en mogen soms zelfs mee in bed. Er komt een keer dat zo'n
dier doodgaat, het verdriet is dan net zo groot als bij het verlies van een
mens. Geloof me, ik hield veel van Jitske, maar het verwerken van haar dood
ging (gaat) gemakkelijker en sneller als het verlies van een mens.
We hebben onze kinderen altijd voorgehouden dat Jitske en hond is,
die niets liever wil dan hond zijn. Haar rang in huis was dan ook
de laagste. Ze kreeg pas eten als wij het op hadden, mocht niet boven
komen en had alleen een hondenriem om. We moeten goed voor onze
dieren zorgen, maar ze niet gelijkwaardig aan ons stellen.

Als een huisdier doodgaat komen er veel emoties los, bij onszelf ook.
Verberg het verdriet niet, Maikel van 4 had het allemaal niet zo goed
door wat er gebeurde, tot hij mijn verdriet zag. Toen stond hij erbij stil
wat er gebeurde en verwerkte het op zijn eigen manier: Mam, ik vind het
wel zielig dat Jitske dood is. Komt Jitske echt nooit meer terug?

Afscheid nemen is moeilijk, onze kinderen hebben afscheid
genomen toen Jitske nog leefde. Ze konden (en durfden) kusjes te geven.
Als een huisdier plotseling sterft, is het wat anders, een dood huisdier is voor
kinderen best ingrijpend om te zien. Sommige kinderen durven dat wel, maar
er zijn ook kinderen die dat echt niet willen.
We kunnen de kinderen zelf laten kiezen: kijken naar het dode
huisdier of niet. De dood hoort er wel bij in het leven, ze doen er een stukje
levenservaring mee op.